
Mensch un Bäek
Mensch am Bach
Text Mundart
Text hochdeutsch
vör mesch schpazeere longs en Beäk,
höär Ruusche mi-ek min Nörve röösch,
on mesch wuet om et Hatt sue leesch,
et jing mesch dobej duer d’r Kopp,
woa föngt se aan, woa hü-et se opp,
weil dat esch nu jeär wi-ete woll,
hau esch d’r Monnd vo Froare voll,
on et woar mesch, wi esch sue jing,
als wenn se Antwoat jeäve ding,
on dii, toor mesch, hau höäre Senn,
et loar e Köärke Woarheet drenn,
dröm han esch, wat se sue gesoar,
hei nu ens op Papier gebroar:
so für mich an einem Bach vorbei,
sein Rauschen beruhigte meine Nerven
und mir wurde leicht ums Herz,
es ging mir dabei durch den Kopf:
Wo fängt er an, wo hört er auf?
Weil ich das gerne wissen wollte,
hatte ich den Mund voll Fragen,
und es war mir, als ich so ging,
als ob er mir antwortete,
und das hatte seinen Sinn,
denn es lag ein Körnchen Wahrheit drin.
Drum habe ich, was er so sagte,
hier nun zu Papier gebracht:
Uut d’r Schuet von d‘ Eät.
Aus dem Schoß der Erde!
Dat es sue min Aat.
Das ist so meine Art!
Dat sa waal, han Drök.
Das ist wohl wahr, habe Druck!
Minne Weäsch es sue wiit.
Mein Weg ist so weit!
Duer et Lond, krütz on kweär.
Durch das Land, kreuz und quer!
Brääng d‘ Mensche mesch noa.
Bringe mich den Menschen nahe!
Oane Waater kee Leäve.
Ohne Wasser, kein Leben!
Sue uut mesch eruut nii.
Von mir aus, nie!
Du Mensch ävver och!”
Du Mensch, aber auch!”
Text Mundart
Vör kottem jing esch en d‘ Weäk,
vör mesch schpazeere longs en Beäk,
höär Ruusche mi-ek min Nörve röösch,
on mesch wuet om et Hatt sue leesch,
et jing mesch dobej duer d’r Kopp,
woa föngt se aan, woa hü-et se opp,
weil dat esch nu jeär wi-ete woll,
hau esch d’r Monnd vo Froare voll,
on et woar mesch, wi esch sue jing,
als wenn se Antwoat jeäve ding,
on dii, toor mesch, hau höäre Senn,
et loar e Köärke Woarheet drenn,
dröm han esch, wat se sue gesoar,
hei nu ens op Papier gebroar:
„Wovon aaf kömps du Beäk?
Uut d’r Schuet von d‘ Eät.
Wat böss d‘ maar naat?
Dat es sue min Aat.
Du böss och sue flök?
Dat sa waal, han Drök.
Woröm häs d‘ ken Tiit?
Minne Weäsch es sue wiit.
On woa löps d‘ da heär?
Duer et Lond, krütz on kweär.
Ja wat dees d‘ da doa?
Brääng d‘ Mensche mesch noa.
Wat häs du al d‘ jeäve?
Oane Waater kee Leäve.
Zaar, wann höls d‘ ens hüü?
Sue uut mesch eruut nii.
Wötts schtell Beäk schon noch!
Du Mensch ävver och!”
Text hochdeutsch
Neulich spazierte ich in der Woche
so für mich an einem Bach vorbei,
sein Rauschen beruhigte meine Nerven
und mir wurde leicht ums Herz,
es ging mir dabei durch den Kopf:
Wo fängt er an, wo hört er auf?
Weil ich das gerne wissen wollte,
hatte ich den Mund voll Fragen,
und es war mir, als ich so ging,
als ob er mir antwortete,
und das hatte seinen Sinn,
denn es lag ein Körnchen Wahrheit drin.
Drum habe ich, was er so sagte,
hier nun zu Papier gebracht:
„Woher kommst du, Bach?
Aus dem Schoß der Erde!
Warum bist du so nass?
Das ist so meine Art!
Du bist auch so schnell!
Das ist wohl wahr, habe Druck!
Warum hast du keine Zeit?
Mein Weg ist so weit!
Und wo läufst du denn hin?
Durch das Land, kreuz und quer!
Ja, was machst du denn da?
Bringe mich den Menschen nahe!
Was hast du schon zu geben?
Ohne Wasser, kein Leben!
Sag, wann hälst du mal an?
Von mir aus, nie!
Wirst still, Bach, schon noch!
Du Mensch, aber auch!”
Dann zeig es uns!
Kommentare zu diesem Beitrag anzeigen
Über diesen Mundartbeitrag

Neulich spazierte ich in der Woche
so für mich an einem Bach vorbei,
sein Rauschen beruhigte meine Nerven
und mir wurde leicht ums Herz,
es ging mir dabei durch den Kopf:
Wo fängt er an, wo hört er auf?
Weil ich das gerne wissen wollte,
hatte ich den Mund voll Fragen,
und es war mir, als ich so ging,
als ob er mir antwortete,
und das hatte seinen Sinn,
denn es lag ein Körnchen Wahrheit drin.
Drum habe ich, was er so sagte,
hier nun zu Papier gebracht:
„Woher kommst du, Bach?
Aus dem Schoß der Erde!
Warum bist du so nass?
Das ist so meine Art!
Du bist auch so schnell!
Das ist wohl wahr, habe Druck!
Warum hast du keine Zeit?
Mein Weg ist so weit!
Und wo läufst du denn hin?
Durch das Land, kreuz und quer!
Ja, was machst du denn da?
Bringe mich den Menschen nahe!
Was hast du schon zu geben?
Ohne Wasser, kein Leben!
Sag, wann hälst du mal an?
Von mir aus, nie!
Wirst still, Bach, schon noch!
Du Mensch, aber auch!”
Vör kottem jing esch en d‘ Weäk,
vör mesch schpazeere longs en Beäk,
höär Ruusche mi-ek min Nörve röösch,
on mesch wuet om et Hatt sue leesch,
et jing mesch dobej duer d’r Kopp,
woa föngt se aan, woa hü-et se opp,
weil dat esch nu jeär wi-ete woll,
hau esch d’r Monnd vo Froare voll,
on et woar mesch, wi esch sue jing,
als wenn se Antwoat jeäve ding,
on dii, toor mesch, hau höäre Senn,
et loar e Köärke Woarheet drenn,
dröm han esch, wat se sue gesoar,
hei nu ens op Papier gebroar:
„Wovon aaf kömps du Beäk?
Uut d’r Schuet von d‘ Eät.
Wat böss d‘ maar naat?
Dat es sue min Aat.
Du böss och sue flök?
Dat sa waal, han Drök.
Woröm häs d‘ ken Tiit?
Minne Weäsch es sue wiit.
On woa löps d‘ da heär?
Duer et Lond, krütz on kweär.
Ja wat dees d‘ da doa?
Brääng d‘ Mensche mesch noa.
Wat häs du al d‘ jeäve?
Oane Waater kee Leäve.
Zaar, wann höls d‘ ens hüü?
Sue uut mesch eruut nii.
Wötts schtell Beäk schon noch!
Du Mensch ävver och!”
Mensch un Bäek - Mensch am Bach
so für mich an einem Bach vorbei,
sein Rauschen beruhigte meine Nerven
und mir wurde leicht ums Herz,
es ging mir dabei durch den Kopf:
Wo fängt er an, wo hört er auf?
Weil ich das gerne wissen wollte,
hatte ich den Mund voll Fragen,
und es war mir, als ich so ging,
als ob er mir antwortete,
und das hatte seinen Sinn,
denn es lag ein Körnchen Wahrheit drin.
Drum habe ich, was er so sagte,
hier nun zu Papier gebracht:
vör mesch schpazeere longs en Beäk,
höär Ruusche mi-ek min Nörve röösch,
on mesch wuet om et Hatt sue leesch,
et jing mesch dobej duer d’r Kopp,
woa föngt se aan, woa hü-et se opp,
weil dat esch nu jeär wi-ete woll,
hau esch d’r Monnd vo Froare voll,
on et woar mesch, wi esch sue jing,
als wenn se Antwoat jeäve ding,
on dii, toor mesch, hau höäre Senn,
et loar e Köärke Woarheet drenn,
dröm han esch, wat se sue gesoar,
hei nu ens op Papier gebroar:
Aus dem Schoß der Erde!
Uut d’r Schuet von d‘ Eät.
Das ist so meine Art!
Dat es sue min Aat.
Das ist wohl wahr, habe Druck!
Dat sa waal, han Drök.
Mein Weg ist so weit!
Minne Weäsch es sue wiit.
Durch das Land, kreuz und quer!
Duer et Lond, krütz on kweär.
Bringe mich den Menschen nahe!
Brääng d‘ Mensche mesch noa.
Ohne Wasser, kein Leben!
Oane Waater kee Leäve.
Von mir aus, nie!
Sue uut mesch eruut nii.
Du Mensch, aber auch!”
Du Mensch ävver och!”

Kalle ausse Klosestraße – Karl-Heinz aus der Klosestraße (Test Willi)
Kalle ausse Klosestraße – Karl-Heinz aus der Klosestraße (Test Willi)

Mensch un Bäek – Mensch am Bach
Mensch un Bäek – Mensch am Bach

Danke – Danke
Danke – Danke

Kalle ausse Klossestraße
Kalle ausse Klossestraße
Mensch un Bäek – Mensch am Bach
Mensch am Bach
Mensch un Bäek
Neulich spazierte ich in der Woche
so für mich an einem Bach vorbei,
sein Rauschen beruhigte meine Nerven
und mir wurde leicht ums Herz,
es ging mir dabei durch den Kopf:
Wo fängt er an, wo hört er auf?
Weil ich das gerne wissen wollte,
hatte ich den Mund voll Fragen,
und es war mir, als ich so ging,
als ob er mir antwortete,
und das hatte seinen Sinn,
denn es lag ein Körnchen Wahrheit drin.
Drum habe ich, was er so sagte,
hier nun zu Papier gebracht:
„Woher kommst du, Bach?
Aus dem Schoß der Erde!
Warum bist du so nass?
Das ist so meine Art!
Du bist auch so schnell!
Das ist wohl wahr, habe Druck!
Warum hast du keine Zeit?
Mein Weg ist so weit!
Und wo läufst du denn hin?
Durch das Land, kreuz und quer!
Ja, was machst du denn da?
Bringe mich den Menschen nahe!
Was hast du schon zu geben?
Ohne Wasser, kein Leben!
Sag, wann hälst du mal an?
Von mir aus, nie!
Wirst still, Bach, schon noch!
Du Mensch, aber auch!”
Vör kottem jing esch en d‘ Weäk,
vör mesch schpazeere longs en Beäk,
höär Ruusche mi-ek min Nörve röösch,
on mesch wuet om et Hatt sue leesch,
et jing mesch dobej duer d’r Kopp,
woa föngt se aan, woa hü-et se opp,
weil dat esch nu jeär wi-ete woll,
hau esch d’r Monnd vo Froare voll,
on et woar mesch, wi esch sue jing,
als wenn se Antwoat jeäve ding,
on dii, toor mesch, hau höäre Senn,
et loar e Köärke Woarheet drenn,
dröm han esch, wat se sue gesoar,
hei nu ens op Papier gebroar:
„Wovon aaf kömps du Beäk?
Uut d’r Schuet von d‘ Eät.
Wat böss d‘ maar naat?
Dat es sue min Aat.
Du böss och sue flök?
Dat sa waal, han Drök.
Woröm häs d‘ ken Tiit?
Minne Weäsch es sue wiit.
On woa löps d‘ da heär?
Duer et Lond, krütz on kweär.
Ja wat dees d‘ da doa?
Brääng d‘ Mensche mesch noa.
Wat häs du al d‘ jeäve?
Oane Waater kee Leäve.
Zaar, wann höls d‘ ens hüü?
Sue uut mesch eruut nii.
Wötts schtell Beäk schon noch!
Du Mensch ävver och!”
Mensch un Bäek - Mensch am Bach
so für mich an einem Bach vorbei,
sein Rauschen beruhigte meine Nerven
und mir wurde leicht ums Herz,
es ging mir dabei durch den Kopf:
Wo fängt er an, wo hört er auf?
Weil ich das gerne wissen wollte,
hatte ich den Mund voll Fragen,
und es war mir, als ich so ging,
als ob er mir antwortete,
und das hatte seinen Sinn,
denn es lag ein Körnchen Wahrheit drin.
Drum habe ich, was er so sagte,
hier nun zu Papier gebracht:
vör mesch schpazeere longs en Beäk,
höär Ruusche mi-ek min Nörve röösch,
on mesch wuet om et Hatt sue leesch,
et jing mesch dobej duer d’r Kopp,
woa föngt se aan, woa hü-et se opp,
weil dat esch nu jeär wi-ete woll,
hau esch d’r Monnd vo Froare voll,
on et woar mesch, wi esch sue jing,
als wenn se Antwoat jeäve ding,
on dii, toor mesch, hau höäre Senn,
et loar e Köärke Woarheet drenn,
dröm han esch, wat se sue gesoar,
hei nu ens op Papier gebroar:
Aus dem Schoß der Erde!
Uut d’r Schuet von d‘ Eät.
Das ist so meine Art!
Dat es sue min Aat.
Das ist wohl wahr, habe Druck!
Dat sa waal, han Drök.
Mein Weg ist so weit!
Minne Weäsch es sue wiit.
Durch das Land, kreuz und quer!
Duer et Lond, krütz on kweär.
Bringe mich den Menschen nahe!
Brääng d‘ Mensche mesch noa.
Ohne Wasser, kein Leben!
Oane Waater kee Leäve.
Von mir aus, nie!
Sue uut mesch eruut nii.
Du Mensch, aber auch!”
Du Mensch ävver och!”