Et Kauv su’ep neet mi’e

Das Kalb soff nicht mehr

Et Kauv su’ep neet mi’e
Das Kalb soff nicht mehr
Werr hauwe een kleen Kauv kri’eje, ävver dett supp neet. Vröjer jo’av et Lüü, die dann helpe ku’esche. Sonne Mann wonde in dö Pött. Dett Kauv kri’esch die Be’in biejöneen jöbonge, en dö Schö’erskaar jölacht on ech vü’er do’amet no’a Pött. Pastur wo’ar en dorr Jaart on vro’achde mech, wu’e ech mett dett Kauv hen vohr. Ech vertellde hemm, wat los wo’ar on duu sä’et hä’e, dett wü’er neet nü’edech. Du’en dett Kauv dö Schöttekapp van Ü’em, dä’e Offizier wo’ar, om, dann kann et van alleen suupe.
Wir hatten ein kleines Kalb bekommen, aber das trank nicht. Früher gab es Leute, die konnten dann helfen. Solch ein Mann wohnte in Pütt. Dem Kalb wurden die Beine zusammengebunden, es wurde in die Schubkarre gelegt und ich fuhr damit nach Pütt. Pastor war im Garten und fragte mich, wohin ich mit ihm hinfahre. Ich erzählte ihm, was los war und dann sagte er, das wäre nicht nötig. Setze dem Kalb die Schützenmütze des Onkels auf, der Offizier war, dann kann es von selbst saufen.
Ech vohr ävver no’a Pött on wie ech trück ko’am, sä’et Pastur, dä’e noch en dorr Jaart wo’ar: „Wie wo’ar et dann en Pött“? Ech sarrt, dä’e Mann en Pött sarrt, wie ech hemm alles vertellt hauw: „Du häust hemm dö Krü’en motte schäre, dann häu et Kauv ooch jöso’ape“.
Ich fuhr aber nach Pütt und als ich zurückkam, sagt Pastor, der noch im Garten war: „Wie war es denn in Pütt“? Ich sagte, der Mann in Pütt sagte, nachdem ich ihm alles erzählt hatte: „Du hättest ihm die Tonsur scheren müssen, dann hätte das Kalb auch gesoffen“.

Text Mundart

Et Kauv su’ep neet mi’e

Werr hauwe een kleen Kauv kri’eje, ävver dett supp neet. Vröjer jo’av et Lüü, die dann helpe ku’esche. Sonne Mann wonde in dö Pött. Dett Kauv kri’esch die Be’in biejöneen jöbonge, en dö Schö’erskaar jölacht on ech vü’er do’amet no’a Pött. Pastur wo’ar en dorr Jaart on vro’achde mech, wu’e ech mett dett Kauv hen vohr. Ech vertellde hemm, wat los wo’ar on duu sä’et hä’e, dett wü’er neet nü’edech. Du’en dett Kauv dö Schöttekapp van Ü’em, dä’e Offizier wo’ar, om, dann kann et van alleen suupe.

Ech vohr ävver no’a Pött on wie ech trück ko’am, sä’et Pastur, dä’e noch en dorr Jaart wo’ar: „Wie wo’ar et dann en Pött“? Ech sarrt, dä’e Mann en Pött sarrt, wie ech hemm alles vertellt hauw: „Du häust hemm dö Krü’en motte schäre, dann häu et Kauv ooch jöso’ape“.

Text hochdeutsch

Das Kalb soff nicht mehr

Wir hatten ein kleines Kalb bekommen, aber das trank nicht. Früher gab es Leute, die konnten dann helfen. Solch ein Mann wohnte in Pütt. Dem Kalb wurden die Beine zusammengebunden, es wurde in die Schubkarre gelegt und ich fuhr damit nach Pütt. Pastor war im Garten und fragte mich, wohin ich mit ihm hinfahre. Ich erzählte ihm, was los war und dann sagte er, das wäre nicht nötig. Setze dem Kalb die Schützenmütze des Onkels auf, der Offizier war, dann kann es von selbst saufen.

Ich fuhr aber nach Pütt und als ich zurückkam, sagt Pastor, der noch im Garten war: „Wie war es denn in Pütt“? Ich sagte, der Mann in Pütt sagte, nachdem ich ihm alles erzählt hatte: „Du hättest ihm die Tonsur scheren müssen, dann hätte das Kalb auch gesoffen“.

Dir hat dieser Beitrag gefallen?
Dann zeig es uns!

Schreibe uns deine Gedanken zu diesem Text oder lass uns einfach wissen, was du damit verbindest.

Über den Autor

Heinrich Hilgers

Mehr von Heinrich Hilgers entdecken

Über diesen Mundartbeitrag

Textart:
1 Personen haben diesem Beitrag bisher ein "Gefällt mir" gegeben. Wie sieht´s mit dir aus?
Dieser Beitrag stammt aus .

Das Kalb soff nicht mehr

Wir hatten ein kleines Kalb bekommen, aber das trank nicht. Früher gab es Leute, die konnten dann helfen. Solch ein Mann wohnte in Pütt. Dem Kalb wurden die Beine zusammengebunden, es wurde in die Schubkarre gelegt und ich fuhr damit nach Pütt. Pastor war im Garten und fragte mich, wohin ich mit ihm hinfahre. Ich erzählte ihm, was los war und dann sagte er, das wäre nicht nötig. Setze dem Kalb die Schützenmütze des Onkels auf, der Offizier war, dann kann es von selbst saufen.

Ich fuhr aber nach Pütt und als ich zurückkam, sagt Pastor, der noch im Garten war: „Wie war es denn in Pütt“? Ich sagte, der Mann in Pütt sagte, nachdem ich ihm alles erzählt hatte: „Du hättest ihm die Tonsur scheren müssen, dann hätte das Kalb auch gesoffen“.

Et Kauv su’ep neet mi’e

Werr hauwe een kleen Kauv kri’eje, ävver dett supp neet. Vröjer jo’av et Lüü, die dann helpe ku’esche. Sonne Mann wonde in dö Pött. Dett Kauv kri’esch die Be’in biejöneen jöbonge, en dö Schö’erskaar jölacht on ech vü’er do’amet no’a Pött. Pastur wo’ar en dorr Jaart on vro’achde mech, wu’e ech mett dett Kauv hen vohr. Ech vertellde hemm, wat los wo’ar on duu sä’et hä’e, dett wü’er neet nü’edech. Du’en dett Kauv dö Schöttekapp van Ü’em, dä’e Offizier wo’ar, om, dann kann et van alleen suupe.

Ech vohr ävver no’a Pött on wie ech trück ko’am, sä’et Pastur, dä’e noch en dorr Jaart wo’ar: „Wie wo’ar et dann en Pött“? Ech sarrt, dä’e Mann en Pött sarrt, wie ech hemm alles vertellt hauw: „Du häust hemm dö Krü’en motte schäre, dann häu et Kauv ooch jöso’ape“.






Et Kauv su’ep neet mi’e - Das Kalb soff nicht mehr

Das Kalb soff nicht mehr
Et Kauv su’ep neet mi’e
Wir hatten ein kleines Kalb bekommen, aber das trank nicht. Früher gab es Leute, die konnten dann helfen. Solch ein Mann wohnte in Pütt. Dem Kalb wurden die Beine zusammengebunden, es wurde in die Schubkarre gelegt und ich fuhr damit nach Pütt. Pastor war im Garten und fragte mich, wohin ich mit ihm hinfahre. Ich erzählte ihm, was los war und dann sagte er, das wäre nicht nötig. Setze dem Kalb die Schützenmütze des Onkels auf, der Offizier war, dann kann es von selbst saufen.
Werr hauwe een kleen Kauv kri’eje, ävver dett supp neet. Vröjer jo’av et Lüü, die dann helpe ku’esche. Sonne Mann wonde in dö Pött. Dett Kauv kri’esch die Be’in biejöneen jöbonge, en dö Schö’erskaar jölacht on ech vü’er do’amet no’a Pött. Pastur wo’ar en dorr Jaart on vro’achde mech, wu’e ech mett dett Kauv hen vohr. Ech vertellde hemm, wat los wo’ar on duu sä’et hä’e, dett wü’er neet nü’edech. Du’en dett Kauv dö Schöttekapp van Ü’em, dä’e Offizier wo’ar, om, dann kann et van alleen suupe.
Ich fuhr aber nach Pütt und als ich zurückkam, sagt Pastor, der noch im Garten war: „Wie war es denn in Pütt“? Ich sagte, der Mann in Pütt sagte, nachdem ich ihm alles erzählt hatte: „Du hättest ihm die Tonsur scheren müssen, dann hätte das Kalb auch gesoffen“.
Ech vohr ävver no’a Pött on wie ech trück ko’am, sä’et Pastur, dä’e noch en dorr Jaart wo’ar: „Wie wo’ar et dann en Pött“? Ech sarrt, dä’e Mann en Pött sarrt, wie ech hemm alles vertellt hauw: „Du häust hemm dö Krü’en motte schäre, dann häu et Kauv ooch jöso’ape“.




text
Wörter: 335
geändert: 09.12.2025
Audio MundartAudio HochdeutchAutor NameAutor FotoAutor Beschr.

Das Schlun-Lied – Das Schlun-Lied

Das Schlun-Lied – Das Schlun-Lied

STROPHE 1: Es war einmal ’ne Müllerin, ein wunderschönes Weib! So sangen die Schlune-Jonge schon vor sehr, sehr langer Zeit!…
von {acf_name}
Interpret: {acf_name_des_interpreten_vortragender}
Arbeitsleben,Feste,Gefühlswelt,Heim und Haus,positiv,Startseite
text
Wörter: 733
geändert: 28.11.2025
Audio MundartAudio HochdeutchAutor NameAutor FotoAutor Beschr.

De aue jrute Kiescheboom – Der alte große Kirschbaum

De aue jrute Kiescheboom – Der alte große Kirschbaum

De aue jrute Kiescheboom De aue jrute Kiescheboom en Woore en Kühlesweej an der Eschwech ob dr Schtroote an, hau…
von {acf_name}
Interpret: {acf_name_des_interpreten_vortragender}
Kinder,Kindheit,Natur
text
Wörter: 378
geändert: 28.11.2025
Audio MundartAudio HochdeutchAutor NameAutor FotoAutor Beschr.

Dr Fokkelzooch om Zint Maeates on voer os Keenger dr Weggemann – Der Fackelzug an St. Martin und für uns Kinder der Weckmann

Dr Fokkelzooch om Zint Maeates on voer os Keenger dr Weggemann – Der Fackelzug an St. Martin und für uns Kinder der Weckmann

Dr Fokkelzooch om Zint Maeates on voer os Keenger dr Weggemann Dr Fokkelzooch om Zint Maeates on voer os Keenger…
von {acf_name}
Interpret: {acf_name_des_interpreten_vortragender}
Feste,Heimat,Kinder,Kindheit
text
Wörter: 425
geändert: 28.11.2025
Audio MundartAudio HochdeutchAutor NameAutor FotoAutor Beschr.

Zint Maeates on e loemmels Scholljoengske – St. Martin und ein lümmeliges Schulbürschchen

Zint Maeates on e loemmels Scholljoengske – St. Martin und ein lümmeliges Schulbürschchen

Zint Maeates on e loemmels Scholljoengske Ech hau als Scholljoengske bie os en Woore ob der Eck mie Revier on…
von {acf_name}
Interpret: {acf_name_des_interpreten_vortragender}
Feste,Heimat,Kinder,Kindheit

Et Kauv su’ep neet mi’e – Das Kalb soff nicht mehr

Ein Mundart Beitrags aus: Gangelter-Waldfeuchter-Platt

Das Kalb soff nicht mehr

Et Kauv su’ep neet mi’e

verfasst von: {acf_name}
vorgetragen von: {acf_name_des_interpreten_vortragender}

Das Kalb soff nicht mehr

Wir hatten ein kleines Kalb bekommen, aber das trank nicht. Früher gab es Leute, die konnten dann helfen. Solch ein Mann wohnte in Pütt. Dem Kalb wurden die Beine zusammengebunden, es wurde in die Schubkarre gelegt und ich fuhr damit nach Pütt. Pastor war im Garten und fragte mich, wohin ich mit ihm hinfahre. Ich erzählte ihm, was los war und dann sagte er, das wäre nicht nötig. Setze dem Kalb die Schützenmütze des Onkels auf, der Offizier war, dann kann es von selbst saufen.

Ich fuhr aber nach Pütt und als ich zurückkam, sagt Pastor, der noch im Garten war: „Wie war es denn in Pütt“? Ich sagte, der Mann in Pütt sagte, nachdem ich ihm alles erzählt hatte: „Du hättest ihm die Tonsur scheren müssen, dann hätte das Kalb auch gesoffen“.

Et Kauv su’ep neet mi’e

Werr hauwe een kleen Kauv kri’eje, ävver dett supp neet. Vröjer jo’av et Lüü, die dann helpe ku’esche. Sonne Mann wonde in dö Pött. Dett Kauv kri’esch die Be’in biejöneen jöbonge, en dö Schö’erskaar jölacht on ech vü’er do’amet no’a Pött. Pastur wo’ar en dorr Jaart on vro’achde mech, wu’e ech mett dett Kauv hen vohr. Ech vertellde hemm, wat los wo’ar on duu sä’et hä’e, dett wü’er neet nü’edech. Du’en dett Kauv dö Schöttekapp van Ü’em, dä’e Offizier wo’ar, om, dann kann et van alleen suupe.

Ech vohr ävver no’a Pött on wie ech trück ko’am, sä’et Pastur, dä’e noch en dorr Jaart wo’ar: „Wie wo’ar et dann en Pött“? Ech sarrt, dä’e Mann en Pött sarrt, wie ech hemm alles vertellt hauw: „Du häust hemm dö Krü’en motte schäre, dann häu et Kauv ooch jöso’ape“.






Et Kauv su’ep neet mi’e - Das Kalb soff nicht mehr

Das Kalb soff nicht mehr
Et Kauv su’ep neet mi’e
Wir hatten ein kleines Kalb bekommen, aber das trank nicht. Früher gab es Leute, die konnten dann helfen. Solch ein Mann wohnte in Pütt. Dem Kalb wurden die Beine zusammengebunden, es wurde in die Schubkarre gelegt und ich fuhr damit nach Pütt. Pastor war im Garten und fragte mich, wohin ich mit ihm hinfahre. Ich erzählte ihm, was los war und dann sagte er, das wäre nicht nötig. Setze dem Kalb die Schützenmütze des Onkels auf, der Offizier war, dann kann es von selbst saufen.
Werr hauwe een kleen Kauv kri’eje, ävver dett supp neet. Vröjer jo’av et Lüü, die dann helpe ku’esche. Sonne Mann wonde in dö Pött. Dett Kauv kri’esch die Be’in biejöneen jöbonge, en dö Schö’erskaar jölacht on ech vü’er do’amet no’a Pött. Pastur wo’ar en dorr Jaart on vro’achde mech, wu’e ech mett dett Kauv hen vohr. Ech vertellde hemm, wat los wo’ar on duu sä’et hä’e, dett wü’er neet nü’edech. Du’en dett Kauv dö Schöttekapp van Ü’em, dä’e Offizier wo’ar, om, dann kann et van alleen suupe.
Ich fuhr aber nach Pütt und als ich zurückkam, sagt Pastor, der noch im Garten war: „Wie war es denn in Pütt“? Ich sagte, der Mann in Pütt sagte, nachdem ich ihm alles erzählt hatte: „Du hättest ihm die Tonsur scheren müssen, dann hätte das Kalb auch gesoffen“.
Ech vohr ävver no’a Pött on wie ech trück ko’am, sä’et Pastur, dä’e noch en dorr Jaart wo’ar: „Wie wo’ar et dann en Pött“? Ech sarrt, dä’e Mann en Pött sarrt, wie ech hemm alles vertellt hauw: „Du häust hemm dö Krü’en motte schäre, dann häu et Kauv ooch jöso’ape“.




Hinterlassen Sie den ersten Kommentar